Aranjuez czyli Natolin

Aranjuez jest mniejszym bratem El Escorialu i jedną z licznych królewskich rezydencji zbudowanych w okolicach Madrytu. Porównując ją do realiów warszawskich byłby to Natolin za swoim pałacykiem i wciąz urokliwym ogrodem. Zachowując natomiast skalę odniesienia, a pamiętać nalezy, ze tutejsi mieli rozmach - Escorial należałoby powiązać z Wilanowem. Dla mnie (nie tylko przez sentyment) wygrywa Natolin ze swoim niesamowitym ogrodem i...truskawkami. W sezonie owocowym z Atochy odjezda nawet specjalny pociąg w stylu retro, w którym obowiązkowym daniem są potrawy z truskawkawek serwowane w przeróznych formach. Odnosząc zdobytą właśne wiedzę i chęc poczucia klimatu do realiów warszawskich powinniśmy udać się z pustą łubianką na dworzec warszawa Gdańska, aby pociągiem relacji Warszawa-Nasielsk dojechać do Nowego Dworu Mazowieckiego i na miejscowym targu zanabyć stosowną ilość owocu, który dumą jest północnego Mazowsza. Pałacyku nie ma, ale jest za to Twierdza i ujście Narwi do Wisły... Na betonie tarasu mozna rozlozyc kocyk.

** GALERIA FOTO**

Aranjuez Google photos link

Rose Garden

Rose Garden - tak chyba już zostanie, nierozerwalnie kojarzy mi się z Hilgard Avenue w Berkeley, w Californii. Berkeley z kolei kojarzy mi się z Beatą, UCB, Telegraph Avenue i z Bearhill Road. Idąc dalej tym tropem wyznać Wam muszę, ze Bearhill Road zaś, kojarzy mi się z nocną jazdą samochodem i z Czesławem Miłoszem. Miłosz natomiast pozostaje w nierozerwalnej więzi z Wyborową...Wódką. Tak oto wyglądają moje podróże w czasie i przestrzeni , gdzie miejsca i osoby spotykają się ze sobą na bezkresnych oceanach powiązań a sztuka tak zwana wysoka przegrywa z kulturą spożycia.

Pozdrowienia dla Beaty i Ani, które pewnie myślą, że o nich zapomnieliśmy....Nie prawdą jest to!
Pozdro

** GALERIA FOTO **

Rose Garden Google photos link

Corrida - Der Bulle

Scenariusz tego widowiska jest prosty i powtarza się sześć razy jednego wieczoru.
Wszystko zaczyna się bardzo niewinnie:
- Parada Matadorów oraz odświętnie ubranych oficjeli zwiazanych z orgnizacją calego przedsięwzięcia wita widzów i prezydenta całych zawodów. Atmosfera iście świąteczna, jadnak po chwili...
Następuje szybkie przejscie do konkretów:
- Główny bohater ku uciesze tłumu i ku swojemu zdziwieniu pojawia się w nieznanym sobie dotąd miejscu. Wrzawa potęguje uczucie dezorientacji - zwierzę rzuca się więc w kierunku wymachujących ku niemu panów. Robi to naprawdę brutalnie.
- Wymachujący Panowie wiedzą, ze na tym etapie nie ma co zadzierać z bykiem. Zamiast stanąć na środku areny bawią sie z nim w ciuciubabkę chowając się za ochronnikami z bali. Słowem panowie w dziwnych strojach powalają się bykowi zmęczyć.
- po około pięciu minutach na środek wychodzi wyznaczony wcześniej matador, który w zależnosci od swoich umiejętności serwuje widzom mniej lub bardziej widowiskowy spektakl (a zaufajcie mi, ze moze byc widowiskowo). Do tej pory jeszcze nic nie wiemy o krwi, która zaraz się tu poleje.
- W między czasie Panowie schowani na bezpiecznych, górnych poziomach amfiteatru dają znak trąbką. Do czego? A no właśnie! Chwilę pozniej otwierają sie wrota. Na arenę wchodzą jeźdźcy na koniach, którzy swoim występem otwierają krwawe widowisko.
Panowie są cwani, siedzą bezpieczni, wystarczająco wysoko, uposazeni w metalowe ochraniacze i dzidę. W całym tym zamieszaniu najbardziej dostaje się koniowi (który z zawiązanymi oczami i związanymi uszami jest całą sytuacją mocno zdezorienotwany). Pan na koniu odgrywa bohaterską rolę i wbija w byka dzidę, raniąc go przy tym paskudnie). W tym momencie matador wchodzi do akcji. Byk nadal atakuje zaciekle. Pan na koniu dźga byka jeszcze raz i na tym jego rola się kończy. Dźwięk trąbki zdejmuje go ze sceny.
- Matador więc, dalej czyni swoją powinność. Na arenę co jakiś czas wbiegają takze inni panowie, ktorzy w ekwilibrystyczny sposób wbijają w byka ostre szpikulce. W sumie czynią to 4 razy. W najgorszym scenariuszu, byk krwawi z dodatkkowych ośmiu ran. Szpikulce zostają w ciele byka (tak są skonstruowane).
- Matador przechodzi do ostatniej ze swoich ról. Organizator spotkania wręcza mu szablę, którą po kilku minutach wymachiwania płachtą wprawnym ruchem wbija w grzbiet zwierzęcia. Idealny sceanriusz (chyba tylko w moim odczuciu) ma miejsce wtedy, gdy zwierzę momentalnie pada rażone smiertelnym ciosem. Tego wieczora udało sie to tylko raz. Jednak gdy po kolejnej głębokiej ranie byk ma jeszcze wystarczająco duzo sily by wstać na własne nogi i zaatakować słabeusza, wtedy właśnie zaczyna się znęcanie nad zwierzęciem. Te ostatnie minuty (czasem długie) to kwintesencja słabości ludzkiej. Zwierzę moim zdaniem wygralo przynajmniej pięć z niedzielnych pojedynków wkładając w walkę niesamowity wysiłek fizyczny i wykazując przy tym niezmordowaną chęć przezycia. Gdy role niespodziewanie sie odmieniają- człowiek zazwyczaj w poplochu ucieka...ot i oto cala jego natura...
Niestety, po bardzo nierownej walce, na arenie zawsze zwycięza człowiek (a właściwie cały zastęp ludzi). Głowny bohater, po swietnej walce musi odejsc.
Ciekawostki, które dane mi było zobaczyć tego wieczora:
- Torreador nadziany na róg byka (szczęśliwie chłopina przezył)
- Torreador walczący z bykim na kolanach (szacun, bo nie spękał)
- Byk foorsujacy barierkę oddzielającą widzów od areny (miał byczysko ambicje). Po dwudziestu minutach powłóczyli byka za końmi. A widzowie machali białymi chustami - tak robią, gdy rozchodzi się o wyjątkowej urody widowisko. Co kraj to obyczaj...
Pozdr

** GALERIA FOTO ** (Brutalne)

Corrida Google photos link

Powstanie Warszawskie '44 - Pamiętamy.

"63 dni chwały - Hemp Gru"

Ten dzień nie był zwyczajny,

choć z pozoru taki sam, jak każdy inny

niepokojąco spokojnie

młodzi ludzie, tacy sami jak my,
pragnący żyć

duszne sierpniowe popołudnie

siedemnasta minut pięć

swe żniwo bez litości zbiera śmierć

tak po prostu

pamiętam o tym, kiedy mijam te tablice

w codziennym zawale, walce o lepsze życie

plama krwi, tam gdzie płonie znicz

nazwisko X, świętej pamięci krzyż

nasza ekipa, jakby się cofnąć wstecz

niczym AK lałoby dziś swą krew,
za świata grzech

aż po ostatni wdech

bohaterów jęk o nasz spokojny sen

batalion HG, łączność Juras WSP (elo)

w imię pamięci dla tych ludzi cześć

chwała im za to, choć mała wyobraźnia jaka była jazda,

gdzie gęsto padał trup

ostatni okrzyk to hitler kaputt!

Na ich cierpienia grób, słowa te do nut za ich trud i głód

Szacunek do stóp, z pokorą ema, Bilet - publiczny wróg

***

Ceną była śmierć za wolności smak

choć minął czasu szmat, ty pamiętaj brat

ceną była śmierć, życie oddał dziad

63 dni chwały, nie przeliczając strat

ceną była śmierć za wolności smak

choć minął czasu szmat, ty pamiętaj brat

ceną była śmierć, życie oddał dziad

63 dni chwały, nie przeliczając strat

***

Rzeczywistość walk ulicznych, powstanie

biało-czerwona opaska na ramię

schowany w bramie powstaniec

butelką z benzyną rzuca w czołg

z dedykacją skurwysynom!

Grzmią wybuchy bomb przez dwa miesiące

czarne dymy pożarów zasłoniły słońce

a po drugiej stronie Wisły armia czerwona

spokojnie patrzy, jak nasze miasto kona

nieunikniona klęska powstańców tamtych dni,

dziś oddajemy hołd kawałkiem tymi pamiętamy 63 dni chwały

z pozdrowieniem mówił Juras, dziecko Warszawy

***

Ceną była śmierć za wolności smak

choć minął czasu szmat, ty pamiętaj brat

ceną była śmierć, życie oddał dziad

63 dni chwały, nie przeliczając strat

ceną była śmierć za wolności smak

choć minął czasu szmat, ty pamiętaj brat

ceną była śmierć, życie oddał dziad

63 dni chwały, nie przeliczając strat

***

Wu Wu A, urodziłem się w tym mieście

dzięki niektórym, mówimy po polsku jeszcze

Polska nie zginęła, kiedy my żyjemy

tu krwią nasączony jest każdy centymetr ziemi

idziemy szlakiem nieśmiertelnych bohaterów

zostawili trwały ślad, trafimy do celu

tak wielu młodych oddało swój żywot

dzieci ulicy, to śmierci żniwow

w jednej godzinie stanęli, by bronić stolicy

na siebie zdani, na siebie mogli liczyć

dziwięć tygodni, bracia krwi, na miastach gruzach

ramię w ramię , czwórkami oddział do nieba rusza

granatów grad, pocisków deszcz, nierówna walka

na barykadach niepodległości sztandar

Wolność, Godność, Honor - tego nic nie zastąpi

Powstańcom chwała, Warszawa nie zapomni!!!

***

Ceną była śmierć za wolności smak

choć minął czasu szmat, ty pamiętaj brat

ceną była śmierć, życie oddał dziad

63 dni chwały, nie przeliczając strat

ceną była śmierć za wolności smak

choć minął czasu szmat, ty pamiętaj brat

ceną była śmierć, życie oddał dziad

63 dni chwały, nie przeliczając strat

"Warszawskie dzieci pójdziemy w bój, za każdy kamień Twój, Stolico, damy krew..."

Tekst - Bilon, Juras, Wilku - HG

Warszawskie Dzieci pojdziemy w bój! Warszawa 44